Chciałbym przedstawić nieco więcej informacji o dynamicznych procesach zachodzących w superkomórkach. Opracowując zagadnienie miałem w niektórych momentach trudności związane ze znalezieniem polskiego odpowiednika angielskiego słowa. Stąd niektóre zdania mogą być niejasne ale mam nadzieje, że większości uda się zrozumieć temat. Najpierw należy poznać kilka nowych pojęć, które nie pojawiały się jeszcze.
Wir ( ang. vortex) - spiralny przepływ powietrza zgodny lub niezgodny z ruchem wskazówek zegara.
Rotujący prąd wstępujący ( ang. rotating updraft ) - wir z zakrzywioną wirowością. Innymi słowy powietrze poruszające się spiralnie pionowo.
Dynamiczne ciśnienie - to jednostkowa siła powierzchniowa, jaką przepływający płyn wywiera na ciało w nim się znajdujące.
Strumieniowa wirowość (streamwise vorticity)- jest wielkością horyzontalnej (poziomej) wirowości, która jest równoległa do napływu burzy.
Początki wirowości prądu wstępującego w przypadku prostego hodografu.Możemy z wizualizować pionowy uskok jako ciągłą linię serii wirów w płaszczyźnie horyzontalnej. Kiedy prąd wstępujący rozwija się w środowisku z silnym uskokiem wiatru, pozioma wirowość jest przechylana w pionową i tworzą się dwa wiry. Ich siła zależy od wartości uskoku wiatru oraz od siły prądu wstępującego. Jak widać na poniższym obrazku po lewej stronie prądu wstępującego znajduje się cyklonalny wir, a po prawej stronie antycyklonalny. Na figurze widać, że początkowo wiry znajdują się wzdłuż peryferii prądu wstępującego, a zatem nie zawierają się w nim. Innymi słowy prąd wstępujący i wiry nie są skorelowane ze sobą.
Dynamiczne niskie ciśnienie w wirach.Oba przeciwne wiry tworzą dynamiczny niż. Silniejszy wir obniża ciśnienie w jego centrum. Ponieważ przechylanie pierwotnej horyzontalnej wirowości jest najbardziej wyraziste, gdzie prąd wstępujący jest najsilniejszy - środkowe poziomy, pionowe wiry są najintensywniejsze tam. Z dynamicznym ciśnieniem najniższym w górze, wzmocniona siła gradientu ciśnienia skierowana ku górze sprzyja w rozwoju nowego prądu wstępującego wewnątrz swoich centrach rotacji. Efektem jest poszerzenie prądu wstępującego i wzrost korelacji pomiędzy nim, a wirowością po obu bokach. Jego siła również jest zwiększana przez ten proces.
Odbiegające od normy ruchy superkomórek w przypadku prostego hodografuOpad atmosferyczny rozwijający się w środku poszerzonego prądu wstępującego daje impuls do rozwoju prądu zstępującego, który z kolei pomaga w rozdzieleniu poszerzonego prądu wstępującego w dwa. Ponieważ oba prądy wstępujące cyklonalny i antycyklonalny doświadczają podobnej siły dynamicznego ciśnienia skierowaną ku górze, to są równie silnymi superkomórkami w przypadku prostego hodografu. Jeżeli na hodografie jest zakrzywienie to potencjalna superkomórka doświadcza strumieniowej wirowości i burzowej względnej skrętności (SRH) wiatru w jej warstwie napływowej. Przechylenie strumieniowej wirowości w prądzie wstępującym natychmiast produkuje pionową wirowość dobrze skorelowaną z nim.
Początek rotacji w przypadku kierunkowego uskoku wiatruProcesy które rozwijają rotacje w przypadku prostego hodografu, również dotyczą krzywego hodografu. Jednakże kiedy mamy do czynienia z zakrzywionym hodografem, strumieniowa wirowość i skrętność są dostępne dla prądu wstępującego bezpośrednio przy jego początkowym wzroście. Zamiast rolkowej analogi, opisującą wirowość w otoczeniu, tutaj analogią jest rzucona, podkręcona piłka. Ta analogia przedstawia dostępną strumieniową wirowość, która tylko musi zostać przechylona w pionową przez prąd wstępujący w celu rotacji prądu wstępującego, aby były ze sobą skorelowane.
Podczas, gdy te same procesy, które sprzyjają ruchom odbiegającym od normy w przypadku prostego hodografu, będą "pracować" w zakrzywionym hodografie, oddziaływanie zmiany wektora uskoku wiatru z wysokością spowoduje dodatkowy niehydrostatyczny pionowy gradient ciśnienia, który sprzyja wzrostowi tylko na jednym boku prądu wstępującego. Ten dodatkowy proces związany jest z tymi samymi procesami, które zmuszają prąd wstępujący do pochylenia w obecności pionowego uskoku wiatru. Po stronie dowietrznej prądu wstępującego tworzy się wysokie ciśnienie, a po zawietrznej niskie ciśnienie zmuszając prąd do pochylenia. Proces pokazany jest na obrazie poniżej. Ilustracja dotyczy uskoku jednokierunkowego.
( Schemat przedstawiający przechylanie prądu wstępującego przez różnice dynamicznego ciśnienia wywołaną przez uskok jednokierunkowy)
Kiedy kierunek uskoku wiatru zmienia się z wysokością, powstają miejsca z minimum i maksimum dynamicznego ciśnienia. Na obrazie poniżej wyż znajduje się po południowej stronie prądu wstępującego na niskiej wysokości. Na wyższych wysokościach wektor uskoku wiatru wskazuje południe produkując niż po południowej stronie prądu wstępującego. Rezultatem jest siła gradientu ciśnienia skierowana ku górze, powodująca rozwój nowego "updraftu", a zatem propagacje na prawo od pierwotnej ścieżki poruszania. Tymczasem lewa strona prądu wstępującego doświadcza siły gradientu ciśnienia skierowaną do dołu osłabiając lub nawet niszcząc tę stronę zawierającą antycyklonalnego członka „rotacyjnej pary” (prądy wstępujące). To dlatego lewo - idąca burza będzie tłumiona.
( Zielone strzałki pokazują przemieszczanie powietrza wywołane zmianami pionowego gradientu ciśnienia)
WARUNKI SPRZYJAJĄCE ROZWOJOWI MINI SUPERKOMÓREK 
Niski poziom równowagi (EL) powyżej, którego paczka wznoszącego powietrza nie jest długo wyporna lub niski poziom tropopauzy często obecny, który zapobiega głębszej konwekcji

Otaczająca niestabilność zazwyczaj jest słaba/umiarkowana. Średnie wartości wahają się od 600 do 1000 J/kg. Natomiast Lifted index od 0 do 4
Skromne wartości CAPE mogą być mylące jeżeli o chodzi mini superkomórki. Przez niski equilibrium level potencjalna energia konwekcji często jest powstrzymywana w małym pionowym dystansie pomiędzy swobodnym poziomem konwekcji (LFC) a EL. Zatem mimo marginalnych wartości, pozytywny obszar energii konwekcji na pomiarach radiosondażowych może nadal być relatywnie gruby i mieć podobne wartości w niskich i środkowych warstwach sprzyjające „wyższym burzom”. W rezultacie prąd wstępujący nie będzie rozciągnięty pionowo jak w wyższych burzach superkomórkowych, ani równie silny. Jednak prędkość prądu w mini superkomórkach może dorównywać burzom bardziej rozwiniętym pionowo na podobnych wysokościach, poniżej EL mini struktur.

Umiarkowany/silny pionowy uskok wiatru w pobliżu 20 m/s, wymagany również jak w przypadku wyższych superkomórek.

Uskok kierunkowy (SRH 0 – 3 km) wartości generalnie od 200 do 500m2/s2

liczba Bulk Richardsona przeważnie na poziomie 10 lub mniej sygnalizuje pojawienie się silnego pionowego uskoku wiatru oraz relatywnie małych wartości CAPE
Odbicia radarowe związane z mini superkomórkami 
Na obrazie radarowym mini superkomórki są mniejsze horyzontalnie niż jej więksi bracia. Jednak nadal mogą prezentować hook echa, WERs i BWERs chociaż mniejsze i czasami bardziej subtelne od większych burz mezocyklonowych.

Najwyższe echa radarowe mini superkomórek są relatywnie niskie, zazwyczaj w przedziale 24000-32000ft

Maksymalne odbiciowości często nie są większe niż 50 albo 55 dBz.
Struktura mezocyklonu związana z low - topped supercell 
Mini superkomórki często posiadają mniejsze wielkości rotacyjnej prędkości, mniejsze średnice. Osiągają tylko minimalną lub umiarkowaną kategorie na nomogramie dla większych superkomórek. Niemniej jednak, mini superkomórki mogą produkować tornada podobne do ich większych kuzynów. Większość tornad produkowanych przez mini burze są słabe i umiarkowane (EF0-EF2), chociaż niektóre mogą być silne (EF3).

Pionowa rozciągłość mezocyklonu jest silnie związana głębokością prądu wstępującego.

Jak w przypadku tradycyjnych superkomórek, tornadogeneza jest najbardziej prawdopodobna w obecności nisko – poziomowej cyklonicznej konwergencji, obecności relatywnie ciepłego tylnego prądu zstępującego ( RFD), powstawania baroklinowości poziomej wirowości mogąca być przechylona w pionową w prądzie wstępującym.
Tabela obrazująca różnice mezocyklonu w mini superkomórce i tradycyjnej superkomórce
LP SUPERCELLLP są generalnie zdominowane przez prądy wstępujące z odrobiną deszczu. Te burze są obrazowane przez odsłonięte prądy wstępujące i przezroczyste i blisko przejrzyste opady .Względny brak opadów prowadzi do słabej formacji prądu zstępującego, a zatem te burze można by powiedzieć są bez wyraźnego odpływu. Lp często wykazują silny środkowotroposferyczny mezocyklon. Jednakże niskotroposferyczne mezocyklony są rzadkie ze względu na brak dobrze zdefiniowanego RFD. W tej strukturze rzadko kiedy pojawia się hook echo. Duża odbiciowość często pochodzi z pojawiających się kul gradowych. LP wymagają znaczącej niestabilności i uskoku wiatru. Relatywnie sucha warstwa graniczna zmniejsza dostępną wilgotność. LP, także mogą istnieć w wilgotnej warstwie granicznej. Dodatkowo bardzo silne wiatry w warstwie kowadeł (>30m/s) transportują rosnące hydrometeory z dala od prądu wstępującego przed wypadnięciem z warstwy kowadła. Hydrometeory mają małe szanse, aby wrócić do updraftu, szczególnie jeśli środkowe warstwy są suche.
CL SUPERCELLCL generują wystarczające opady deszczu, aby były zdolne wyprodukować wystarczające prądy zstępujące dla umiarkowanie silnego odpływu. Te burze są powiązane z wszystkimi radarowymi cechami superkomórek włączając ''hook, WER, BWER”. RFD w Cl jest silniejszy niż w LP i stąd też nisko troposferyczny mezocyklon jest bardziej prawdopodobny. Rezultatem jest większe zagrożenie silnymi wiatrami i tornadami. CL superkomórki występują w wilgotniejszym otoczeniu niż typowe LP. Wiatry w warstwie kowadeł są słabsze (18-30 m/s) Te superkomórki produkują większość długowiecznych tornada. Są one także powszechnym producentem cyklicznych tornad.
HP SUPERCELLSą najbardziej powszechnymi superekomórkami jakie występują. Są producentem wysoko wydajnych opadów deszczu i często produkują silne prądy zstępujące i odpływy. Duże wielkości opadów są zdolne, aby owinąć się wokół mezocyklonu, produkując wielkie hook echo. Sporadycznie gust front RFD powiązany z hakiem jest intensywny wystarczająco, aby wygenerować silną konwekcje wzdłuż swojej przedniej krawędzi. Rezultatem jest to,że najsilniejszy rdzeń może być za i na prawo od ścieżki mezocyklonu. Sporadycznie ten proces prowadzi do ewolucji superkomórek w bow echa. Otoczenie HP wykazuje bardziej wilgotną warstwę graniczną (choć nie zawsze musi ona być żeby powstały HP). Inny czynnik to słaby przepływ w górnej troposferze (anvil level) poniżej 18m/s, by pozwolić na większy, silniejszy opad.
1.Organizacja mezocyklonuTypowa organizacja mezocyklonu zaczyna się od maksymalnego poziomu przechylania wirowości lub w środkowych warstwach prądu wstępującego. Następnie mezocyklon zaczyna się rozbudowywać ku górze i dołowi.
2.Dojrzały mezocyklonWyidealizowany dojrzały mezocyklon posiada znaczącą niskopoziomową konwergencje ( A), prawie czystą rotacje w środkowych poziomach (B, C), dywergencyjną rotacje na wyższych poziomach ( D) i prawie czystą rotacje dywergencyjną na „szczycie” mezocyklonu. Niższa połowa dojrzałego mezocyklonu jest „okupywana” przez tylni prąd zstępujący (RFD). Owy prąd zstępujące może być zaznaczony przez obecność silnej konwergencji
3.Zanik mezocyklonuW fazie zaniku konwergencyjna rotacja na dolnych poziomach stopniowo przechodzi do dywergencyjnej rotacji, gdy odpływ zaczyna dominować. Głębokość mezocyklonu maleje jak i również maksymalna prędkość rotacji ( Vr)
Jeśli mezocyklon produkuje tornada i przechodzi fazę zaniku, tornado może utrzymywać się przez pewien czas po zaniku wszystkich oznaka matczynego mezocyklonu.
Superkomórka może produkować więcej niż jeden mezocyklon podczas jej trwania. Pierwszy mezocyklon zazwyczaj zabiera najwięcej czasu na dojrzewanie kiedy superkomórka pozostaje z niedoborem odpływu. Kolejne mezocyklony znacznie szybciej dojrzewają kiedy posiadają przewagę silniejszego podnoszenia i przechylania wirów przez silniejszy „gust front”. Okres życia kolejnych mezocyklonów może być dłuższy od pierwszego, aczkolwiek nie musi. Pierwszy mezocyklon rozciąga się na dole kiedy RFD osiąga ziemię. Gdy RFD dojrzewa odpływ owija cyklonalnie centrum cyrkulacji, ewentualnie odcina ją od napływu świeżego powietrza. Jeśli RFD jest niestabilny termodynamicznie, to wówczas podstawowy mezocyklon może kontynuować swoje życie przez dłuższy czas. Jednakże czołowa krawędź gust frontu związana z RFD może bardzo szybko produkować kolejne prądy wstępujące, a tym samym mezocyklony z powodu wzrostu konwergencji i pionowej niskopoziomowej wirowości. Z kolei kolejne mezocyklony zostają owijane przez lokalne RFD i proces trwa przez kilka godzin. Rodzina tornad powstaje w ten sposób z jednej superkomórki.
( Cyfry w okręgu wskazują wiry. Grube linie ( pomarańczowe) informują o przepływie powietrza. Czerwone linie pokazują przemieszczanie tornada. Różowy kolor ukazuje prąd wstępujący, a niebieski prąd zstępujący)
Kiedykolwiek tornado pojawia się, jest związane ze skalowymi procesami burzy: pionowe przechylanie baroklinowości - wywołuje poziomą wirowość. Proces ten występuje wzdłuż granicy odpływu ( ang. outflow boundary) powiązany z FFD. Wzdłuż tej granicy albo blisko regionu, gdzie znajduje się hook echo na radarze, małoskalowa cyrkulacja występuje jako podnoszenie ciepłego powietrza po ciepłej stronie granicy podczas, gdy chłodne powietrze po chłodnej stronie podcina powietrze, które generuje strumieniową poziomą wirowość wzdłuż granicy. Ta wirowość następnie jest przechylana i szybko przyśpieszana pionowo w środku prądu wstępującego jak środkowo - troposferyczny mezocyklon dynamicznie zasysa powietrze z niższych warstw, skutkując bardziej widocznym mezocyklonem i większym prawdopodobieństwem tornada. Proces ten czasami może być spostrzegany jako „ogon chmura” ( ang. tail cloud) idących w środku regionu hook echo ze wschodu.
Źródła:
http://www.crh.noaa.gov/lmk/soo/docu/supercell.phphttp://www.crh.noaa.gov/lmk/?n=mini_supercellhttp://www.theweatherprediction.com/habyhints/56/http://wdtb.noaa.gov/courses/dloc/docum ... Topic7.pdf
http://wikipedia.pl http://amsglossary.allenpress.com/glossary/browse